เสี่ยวป้อ ข้าวมันไก่ในตำนาน "พ่อคับ ทำไมเราต้องมากินข้าวมันไก่ร้านนี้ทุกเช้าเลยคับ"
ผมในวัยเด็กพูดกับพ่อที่กำลังเมามันกับการกินข้าวมันไก่จานโปรด
พ่อมองมาที่ผมด้วยแววตาที่อ่อนโยน แล้วพูดว่า
"ลูกพ่อ ข้าวมันไก่นี่มันอร่อยที่สุดเลยนะลูก ลูกไม่รู้สึกเหรอ"
"ผมไม่เห็นว่ามันจะอร่อยเลย เบื่อจะตาย พ่อกินได้ยังไงทุกเช้าเลย"
พ่อมองมาที่ผมอีกที เอามือลูบหัวผมและบอกผมด้วยคำพูดที่อ่อนโยนว่า
"ซักวันเมื่อลูกโตขึ้น ลูกจะเข้าใจเองว่า ข้าวมันไก่มันอร่อยมากแค่ไหน"
ซึ่งตอนนั้นผมก็ไม่เข้าใจในคำตอบของพ่อ
พลางคิดในใจว่า พ่อเราคงบ้าข้าวมันไก่มั้ง?
เมื่อผมโตขึ้นมา ชีวิตผมได้เปลี่ยนไปตั้งแต่เข้าเรียนในกรุงเทพ
ผมได้เข้าสู่สมาคมลึกลับสมาคมหนึ่งในมหาลัย
ซึ่งสมาคมนี้มีชื่ออย่างลับๆว่า สมาคม food hunter
ผู้คนที่อยู่ในสมาคมนี้ ล้วนโหยหา รสชาติ รสสัมผัสอันวิเศษของอาหารที่มีขายอยู่ในที่ต่างๆทั่วกรุงเทพ
ความวิเศษของมันคืออะไร?
ด้วยเหตุใดถึงมีคนมากมายต้องเข้าคิวเพื่อรอที่จะลิ้มชิมรสอาหารร้านนั้น
นี่เป็นคำถามที่ทุกคนในสมาคมต้องรู้
บางคนรวยหน่อยก็ขวนขวายลองลิ้มชิมรสร้านอาหารตามโรงแรมต่างๆ
บางคนจนหน่อย ก็เที่ยวตะลอนชิมตามร้านอาหารข้างทาง
ซึ่งผมก็เป็นคนประเภทที่สองแน่นอน
ผมเริ่มศึกษาร้านอร่อย
ไม่ว่าจะจากในทีวี หรือจากในเว็บ
เดินทางด้วยรถมอไซด์คู่ชีพไปทั่วราชอาณาจักร
เพื่อค้นหาของอร่อยราคาถูก
ฟังดูแล้วเหมือนเป็นภารกิจที่สำคัญระดับชาติเลยนะคับ
ถ้าถามผมว่า ลำบากมั้ย เหนื่อยมั้ย ที่ต้องไปเสาะหาของกินตามที่ต่างๆ
ต้องรอเข้าคิว มันลำบากเกินไปมั้ย สำหรับแค่ อาหารจานเดียว
ผมตอบว่า ลำบากนะ
แต่ผมยอมลำบาก
เพราะผมสัมผัสได้ ถึงรสชาติอันวิเศษและแสนจะล้ำลึกของอาหารจานนั้น
หรือจะยกตัวอย่างที่ง้าย ง่าย ให้ได้ทราบ
ก็ประมาณเปิดเพลง บอสซาโนว่า แล้ว พี่สายสร้อยทำหน้าตาเคลิบเคล้มกับเพลงที่ได้ยิน
ส่วนผมนั่งงงเป็นเป่าสาก
เหมือนกันคับ อาหารจานเดียวกัน บางคนกินแล้วเฉยๆ แต่บางคนถึงกับเคลิบเคล้มไปกับรสชาติอันวิเศษของมัน
ทำไม เค้าถึงได้เคลิบเคลิ้มกับรสชาติของอาหารจานนั้นไปมากมายถึงขนาดนั้นด้วยละ มันเว่อร์ไปมะ?
ในสายตาของคนอื่นอาจจะเว่อร์ แต่ในสายตาของผม ชายคนนั้นได้สิ่งที่มากกว่าการกินเพื่อประทังความหิว
มันคือความหฤหรรษ์แห่งรสชาติ มันคือศิลปะแห่งการดำรงชีวิต มันคือสิ่งที่ลึกล้ำเย้ายวนชวนให้ค้นหา
มันคือความอยากที่ไม่มีทางสิ้นสุด ถ้าเราเล่นกับอาหารจานนั้นเป็น
ผ่านไปห้าปี
ร้านอาหารในกรุงเทพก็ยังคงเหมือนดินแดนแห่งความพิศวงสำหรับผม
มีร้านใหม่ๆผุดขึ้นมากมาย เฉกเช่นเดียวกับร้านอร่อยๆอีกหลายร้านที่ยังรอคอยการค้นพบ
ตามกินยังไงก็ไม่มีทางหมด
ยังมีที่ ที่อยากไปชิมอีกหลายที่
จะตามเก็บยังไงก็ไม่หมด เยอะจิงๆ
แต่สิ่งที่ทำให้ผมประทับใจที่สุด
มันอยู่ที่ตลาดบางเขนใกล้ๆมหาลัยผมเองคับ
ร้านข้าวมันไก่เจ๊อ้วน
ข้าวมันไก่ร้านนี้ มันทำให้ผมเข้าใจถึง คำพูดที่พ่อพูดกับผม
ว่า"ข้าวมันไก่นะ มันอร่อยที่สุดแล้วนะลูก"
วันแรกที่ผมเข้าไปกินร้านนี้
ผมแค่ไปกินเพื่อประทังความหิวเท่านั้น
"ข้าวมันไก่ก็ได้วะ กินแม่งใกล้ๆนี่แหละ หิวแล้ว"
ผมสั่ง"เจ๊ ข้าวมันไก่จานนึง" และก็เดินไปนั่งที่โต๊ะ พร้อมกับกระดิกเท้าด้วยนิสัยเคยชิน
ไม่นานนักข้าวมันไก่ที่ผมสั่งก็ถูกเสิร์ฟมาวางไว้หน้าผม
ผมถึงกับสะดุดตากับความงามของการวางไก่
การวางผักชี แตงกวา เลือดไก่
มันคือศิลปะ!!
ข้าวมันไก่ที่เสิร์ฟต่อหน้าผมมันไม่ต่างอะไรจาก
ข้าวมันไก่ที่มาจากโรงแรมหรูๆแต่อย่างใด
ผมกลืนน้ำลาย อึก อึก
สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมของข้าว ที่เป็นไอลอยขึ้นมาสัมผัสได้ถึงกลิ่นใบเตยอ่อนๆ
ผมตักน้ำจิ้มราดไปที่เนื้อไก่บนข้าวทันที กลิ่นขิงและพริกที่พึ่งทำใหม่ๆ
ลอยออกมาปะทะจมูกผมอย่างจัง
ผมเอาช้อนตักข้าว เขี่ยชิ้นไก่ที่ราดน้ำจิ้มแล้ว กะขนาดให้พอคำวางไว้บนข้าว และเอาเข้าปาก
พระเจ้า!!
รสสัมผัสของข้าวแต่ละเม็ด เลียดละออ ไปกับลิ้นของผม
ดึงเอารสชาติเข้มข้นของข้าวแต่ละเม็ดออกมาได้อย่างเต็มที่
เนื้อไก่หนา นุ่มมมมมมมม รสชาติเนื้อไก่หวานฉ่ำ หนังบางงงงพอได้สัมผัสรสชาติหนึบๆ
ตัดด้วยความเข้มข้นของน้ำจิ้มที่ทำด้วยเต้าเจี้ยว ขิง พริก อย่างดี
อืมมมมมมม ผมถึงกับเคลิ้มไปกับรสสัมผัสของข้าวมันไก่
เพื่อไม่ให้เป็นการเสียจังหวะ ผมเอาช้อนตักน้ำซุปและซดตามเข้าไปทันที
รสชาติของไก่ ข้าว และน้ำซุป ผสมผสานกันในปากของผม
อืมมมมมม มันเป็นความรู้สึกที่วิเศษที่สุด
ผมได้แต่ตักข้าว ตักไก่วางบนข้าว และเอาเข้าปาก ซดน้ำซุปตาม
กว่าผมจะรู้ตัว ผมก็กินข้าวมันไก่ไปเกือบหมดจานแล้ว
มันอร่อยจิง จิงคับ
มันทำให้ผมรู้ทันทีว่า ทำไมพ่อผมถึงได้ทานข้าวมันไก่อย่างเอร็ดอร่อยตอนเช้าได้ทุกวัน
และปัจจุบันนี้ ข้าวมันไก่ร้านนี้ก็ยังคงเป็นที่ 1 ในใจผม
ผมขอเรียกว่าข้าวมันไก่ในตำนานและกันนะคับ
เพราะมันอร่อยถึงขนาดทำให้คนไม่ชอบข้าวมันไก่อย่างผมถึงกับต้องมาคลั่งใคล้ข้าวมันไก่ในปัจจุบัน
นี่คือโฉมหน้าเข้ามันไก่ในตำนานคับ